بسیاری به نخل گردانی اعتقاد دارند و این مراسم را با شکوه خاصی برگزار می کنند.
قدیم تر ها این نخل را از داخل حسینیه در می آوردند و بر سر مزار سید علی همان اولین عالم دربند می بردند اما اکنون دیگر این رسم وجود ندارد و فقط آنرا در ظهر روز عاشورا درون حسینیه می چرخانند.
تکیه ی دربند دارای وسعت زیادی می باشد که به 600 متر مربع می رسد. سال های اول که تکیه به وجود ساختمانی وجود نداشت و فقط یک زمین بزرگ بود که در مواقع خاص جوان ها جمع می شدند و چادری برپا می کردند که به واسطه ی تیرک ها سرپا می ماند.
بعدها که چادر به مشکلات زیادی برخود از جمله نفوذ آب به درون آن مردم به فکر ایجاد ساختمان افتادند که بعدها دیوارکشی شد و سقف برای آن هم زدند. در داخل تکیه می توان چند علامت دید که بعضی از آنها 5 تیغه و بعضی دیگر7 تیغه می باشند.
یکی از آنها که بسیار قدیمی است مربوط به 100 سال پیش و متعلق به حاج علی میری می باشد. این علامتها در اصفهان ساخته شدند و برای سفارش آنها حاج علی اکبر میری به آن شهر می رفت.
سقف تکیه ی دربند در حدود 80 سال پیش شیروانی شد.
این موضوع را سید حسین میری می گوید، وی خادم مسجد امیر المومنین می باشد.
در این تکیه چند حجره است که هر کدام از آنها مربوط به طایفه ی خاصی بود و در آن ها از میهمان ها پذیرایی می شد.
هر کدام از این حجره ها سماور مخصوص به خود را داشت.
بعد ها فردی به نام آقا سید جعفر دستور داد که این سماورها همه جمع شوند و وسایل پذیرایی نیز یکی شود بنابراین حسینیه از حالت حجره حجره در آمد.
فردی به نام حسین مرزوقی مسوول پخش غذا بود و اینچنین که از وی تعریف می کنند می گویند که هیچوقت خودش غذا نمی خورده و همه را بین مردم تقسیم می کرده است.
عکس هایی از تمام علمای منطقه، از جمله سید علی، ابوتراب، سید جعفر و سید کمال الدین همانهایی که در بالاتر نیز اسمشان آورده شد بر ستون های تکیه نصب شده است. گویا تمام این افراد در ماه رجب فوت کرده اند و ازین منظر نکته ی جالبی در مورد وفات آنها می باشد.
سید علی که فردی مستجاب الدعوه بوده افراد زیادی به دیدنش می آمدند که از جمله آنها می توان به وزرای قاجار نیز اشاره کرد. علاوه بر سیدعلی به توضیح در باره ی دیگر بزرگان این منطقه می پردازیم:
بعد از سید علی سید ابوتراب عالم بزرگ محله شناخته می شود که بعدها لقب دین پروری را برای خود برمی گزیند.
گفته می شود او اولین فردی است که کلنگ تاسیس حسینیه را زده است. گفته می شود که وی در سال 1343 قمری فوت کرد. پسر وی سید جعفر بود که برای تحصیل از ایران به نجف رفت و نزد آیت الله خراسانی به تلمذ پرداخت.
پسر وی سید کمال الدین نام دارد که زندگی بسیار ساده ای داشت وخود را وقف مردم کرده بود تا حدی که مردم خانه اش را پناهگاه خود می دانستند.
سید کمال الدین در مکتب قرآن را آموخت و با درسهای فارسی و عربی نیز آشنایی یافت و بعدها برای ادامه تحصیل به مدرسه ی محمودیه رفت. از جمله اتفاقات مهم دوران وی درس خواندن با آیت الله طالقانی بود. وی در سال 1414 به رحمت ایزدی پیوست.
ایران ماوا مرکزی مطمئن برای اجاره آپارتمان مبله تهران در سفرهای شما به پایتخت.
منبع: www.iranmavaa.ir